Latam po sieci. To tu, to tam. Okresowo wsiąkam w jedne miejsca, by je po czasie opuścić i móc wsiąknąć w inne. Potem powracam by zamknąć cykl i tak od kilku lat krążę w tym obiegu zamkniętym, jakim jest sieć. Nie mam zamiaru personalnie oceniać innych sieciowych miejsc, bo każdy piszący opowiada o tym, o czym chce i w sposób w jaki sam odbiera opisywaną rzeczywistość. Toleruję ocenianie mnie, przez pryzmat mojego pisania, przyjmuję do wiadomości słowa krytyki, czy nawet naśmiewania się. Nic się tutaj nie zmieni, bo to miejsce jest takie jak ja. Dla niektórych jestem chujowy – dla nich miejsce to jest chujowe tak samo jak ja. Nie wiem, jak inni, ale ja z upływem czasu mam coraz większy dystans do tego co tutaj robię. W realnym życiu nie zawsze taki dystans można wypracować, nie w każdej sytuacji można robić w danej chwili to, na co ma się ochotę. Tutaj nie robię niczego, wbrew własnemu chceniu. Lubię ten posmak tajemnicy i zawoalowane niedopowiedzenia, świadomość, że nigdy do końca kogoś namacalnie nie dotknę, nie usłyszę barwy głosu, ani nie odczytam „mowy ciała”. Lubię nagły wezbrany potok ludzkich myśli, rwący czasem kamieniami słów. Lubię milczenie pustych okien i świadomość minionego czasu. Coraz rzadziej i bardziej bez żalu, wspominam tych, którzy stąd odeszli i zamknęli się w historii wspólnych przeżyć. Nie do końca wpuszczam tutejszych znajomych w moje realne życie. Żadnego swojego realnego znajomego, nie wprowadzam w mój wirtualny świat. Nie obchodzi mnie, czy dla kogoś to, co tutaj robię ma sens, czy jest go pozbawione. Sam w tym wszystkim nie doszukuję się żadnego głębszego sensu, bo nie widzę takiej potrzeby, cokolwiek ktoś nie napisałby na ten temat. Sensu dopatrywać mógłbym się wtedy, gdybym się czegoś w związku z tym pisaniem obawiał, albo gdybym miał z tym związane jakieś nadzieje – nie wiem nawet co to mogłoby być. To nic więcej ponadto, że dorwał się tomek do klawiatury i ładuje w klawisze, sam nie wie, jak długo będzie tę czynność powtarzał.
Poltergeist666 